Wat een meesterwerk! Wat een visie! En toch zoveel controverse... Poor Things (2023) is een instant klassieker, maar drijft een wig tussen generaties. Vooruitstrevend of net verouderd en onethisch? Misschien maakt dat net een goede film? Eentje die je aanspoort om een mening te vormen.
There's something about Bella
We bevinden ons in een utopische toekomst, waar elementen van vandaag en vroeger worden gecombineerd met, onder andere, trams in de lucht (waarom niet?). Door afstand te nemen van de realiteit, kan regisseur Yorgos Lanthimos zijn fantasie totaal de vrije loop laten en dat levert prachtige decors, kostuums en verhalen op. Maar ook, en anders zou het Yorgos niet zijn, een flinke portie disturbing scènes waar onderwerpen als pedofilie, wetenschappelijke ethica en seks aan bod komen.
Yorgos daagt de kijker uit na te denken over huidige normen en waarden rond deze topics en gebruikt daarvoor een geweldige cast om het verhaal uit de doeken te doen en dan voornamelijk hoofdpersonage Bella Baxter (Emma Stone), uit wiens ogen we deze wereld zien.
Bella is een wetenschappelijke creatie van Dr. Godwin Baxter (Willem Dafoe) en is een baby die opgroeit in het lichaam van een volwassen vrouw. Met alle ongemakkelijke gevolgen van dien. Toch schept dit de kans om bepaalde onderwerpen vanuit een onschuldigheid en met een schone lei weer te geven, namelijk, door de lens van Bella. Ze neemt nooit een blad voor de mond en het is net die combinatie van naïviteit en het overmoedige van een kind die hilarische momenten oplevert en de sluwheid van personages die het minder goed met haar voorhebben, doorprikt.
Controverse
Er zijn verschillende controversiële kanten aan Poor Things. Bella is een kind dat wordt verleid, of gaat eerder onverschillig het avontuur aan, met allerlei oudere mannen (Mark Ruffalo als Duncan Webber en Ramy Youssef als Max McCandles). Deze trope van volwassen, meestal ook sexy, vrouwen met een kinds innerlijk, zien we vaker bij Sci-fi films, zoals bijvoorbeeld bij Leelo in The Fifth Element (1997)
In Poor Things is Bella net een tikkeltje meer kinds, het wordt ook specifiek benoemd, dus vraag ik me af of Yorgos net deze trope wilt challengen en de perversiteit ervan wilt blootleggen.
Een ander controversieel kantje aan Poor Things is het feit dat Bella wordt opgesloten en steeds volledig een pop of een marionet lijkt te zijn van een oudere man. Het is dan ook Yorgos zijn bedoeling om al deze mannen in hun hemdje te zetten, gezien Bella niet te 'temmen' blijkt. Toch wringt het schoentje daar en overvalt je een ongemakkelijk gevoel op vlak van dominantie man-vrouw.
De ontdekking van Bella's eigen seksualiteit is ook bijzonder grotesk en absurd, iets wat natuurlijk past in de setting, maar toch te ver van de realiteit ligt en meteen doet blijken dat het script niet door een vrouw is geschreven of nagekeken. Hoewel de absurditeit en het groteske er zeker in mochten blijven, de hand van een vrouw had de scène net dat tikkeltje herkenbaarder en daardoor imo beter gemaakt.
Technische klepper
We zien in de films van vandaag een enorme worldbuilding met decors, dat zag je ook bijvoorbeeld in Barbie (2023). De set voor Poor Things is adembenemend. Zo worden oude en nieuwe technieken gecombineerd, wat het scenario of het verhaal weerspiegelt. Zoals bijvoorbeeld het gebruik van beschilderde achtergronden, voor onder andere, de scénes op de boot. Dit werd vroeger gedaan bij autoscènes. Ook kwamen er verschillende miniaturen in de set aan bod. Yorgos probeerde het gebruik van CGI te beperken en bijna alles op te vangen door deze fantastische decors. Door de breedst mogelijke lenzen te gebruiken creëerde hij en zijn filmcrew zeer ruime camerabeelden. En met de zoom-functie, werd Bella's groei mooi weergegeven.
Conclusie
Een film die je moet gezien hebben omwille van artistieke, komische, fantasierijke en filosofische kwaliteiten. En ik zeg altijd: hoe groter de mouwen, hoe beter. Laat me weten wat je ervan vond op Instagram of op Twitch!